Τα τελευταία χρόνια, ο όρος «δυσανεξία στη διατροφή» χρησιμοποιείται ευρέως στην κλινική πράξη. Όσο καιρό γίνεται αναφορά στην εντερική διατροφή, πολλοί γιατροί ή ασθενείς και οι οικογένειές τους συνδέουν το πρόβλημα της ανοχής και της δυσανεξίας. Τι ακριβώς σημαίνει, λοιπόν, η ανοχή στην εντερική διατροφή; Στην κλινική πράξη, τι γίνεται αν ένας ασθενής έχει δυσανεξία στην εντερική διατροφή; Στην Εθνική Ετήσια Συνάντηση Εντατικής Θεραπείας του 2018, ο δημοσιογράφος πήρε συνέντευξη από τον καθηγητή Gao Lan από το Τμήμα Νευρολογίας του Πρώτου Νοσοκομείου του Πανεπιστημίου Jilin.
Στην κλινική πράξη, πολλοί ασθενείς δεν μπορούν να λάβουν επαρκή θρεπτικά συστατικά μέσω της κανονικής διατροφής λόγω ασθένειας. Για αυτούς τους ασθενείς, απαιτείται εντερική διατροφική υποστήριξη. Ωστόσο, η εντερική διατροφή δεν είναι τόσο απλή όσο φανταζόταν. Κατά τη διάρκεια της διαδικασίας σίτισης, οι ασθενείς πρέπει να αντιμετωπίσουν το ερώτημα του κατά πόσον μπορούν να την ανεχθούν.
Ο καθηγητής Gao Lan επεσήμανε ότι η ανοχή είναι σημάδι γαστρεντερικής λειτουργίας. Μελέτες έχουν δείξει ότι λιγότερο από το 50% των ασθενών με παθολογία μπορούν να ανεχθούν την πλήρη εντερική διατροφή σε πρώιμο στάδιο. Πάνω από το 60% των ασθενών στη μονάδα εντατικής θεραπείας προκαλούν προσωρινή διακοπή της εντερικής διατροφής λόγω γαστρεντερικής δυσανεξίας ή διαταραχών της γαστρεντερικής κινητικότητας. Όταν ένας ασθενής εμφανίζει δυσανεξία στη διατροφή, αυτό μπορεί να επηρεάσει την ποσότητα-στόχο σίτισης, οδηγώντας σε δυσμενείς κλινικές εκβάσεις.
Πώς, λοιπόν, κρίνεται εάν ο ασθενής έχει ανοχή στην εντερική διατροφή; Ο καθηγητής Gao Lan ανέφερε ότι οι εντερικοί ήχοι του ασθενούς, εάν υπάρχει έμετος ή παλινδρόμηση, εάν υπάρχει διάρροια, εάν υπάρχει εντερική διαστολή, εάν υπάρχει αύξηση των υπολειμμάτων στομάχου και εάν ο όγκος-στόχος επιτυγχάνεται μετά από 2 έως 3 ημέρες εντερικής διατροφής, κ.λπ. Ως δείκτης για να κριθεί εάν ο ασθενής έχει ανοχή στην εντερική διατροφή.
Εάν ο ασθενής δεν αισθανθεί καμία ενόχληση μετά την εφαρμογή εντερικής διατροφής ή εάν εμφανιστεί κοιλιακή διάταση, διάρροια και παλινδρόμηση μετά την εφαρμογή εντερικής διατροφής, αλλά υποχωρήσουν μετά τη θεραπεία, ο ασθενής μπορεί να θεωρηθεί ανεκτός. Εάν ο ασθενής υποφέρει από έμετο, κοιλιακή διάταση και διάρροια μετά τη λήψη εντερικής διατροφής, του χορηγείται η αντίστοιχη θεραπεία και διακόπτεται για 12 ώρες και τα συμπτώματα δεν βελτιώνονται μετά την επανέναρξη της χορήγησης της μισής εντερικής διατροφής, γεγονός που θεωρείται δυσανεξία στην εντερική διατροφή. Η δυσανεξία στην εντερική διατροφή μπορεί επίσης να υποδιαιρεθεί σε γαστρική δυσανεξία (γαστρική κατακράτηση, έμετος, παλινδρόμηση, εισρόφηση κ.λπ.) και εντερική δυσανεξία (διάρροια, φούσκωμα, αυξημένη ενδοκοιλιακή πίεση).
Ο καθηγητής Γκάο Λαν επεσήμανε ότι όταν οι ασθενείς αναπτύσσουν δυσανεξία στην εντερική διατροφή, συνήθως αντιμετωπίζουν τα συμπτώματα σύμφωνα με τους ακόλουθους δείκτες.
Δείκτης 1: Έμετος.
Ελέγξτε εάν ο ρινογαστρικός σωλήνας βρίσκεται στη σωστή θέση.
Μειώστε τον ρυθμό έγχυσης θρεπτικών συστατικών κατά 50%.
Χρησιμοποιήστε φαρμακευτική αγωγή όταν είναι απαραίτητο.
Δείκτης 2: Εντερικοί ήχοι.
Σταματήστε την έγχυση θρεπτικών συστατικών.
Δώστε φάρμακα.
Επανελέγχετε κάθε 2 ώρες.
Δείκτης τρία: κοιλιακή διάταση/ενδοκοιλιακή πίεση.
Η ενδοκοιλιακή πίεση μπορεί να αντικατοπτρίζει συνολικά τη συνολική κατάσταση της κινητικότητας του λεπτού εντέρου και των αλλαγών στη λειτουργία απορρόφησης και αποτελεί δείκτη ανοχής στην εντερική διατροφή σε κρίσιμα πάσχοντες ασθενείς.
Σε ήπια ενδοκοιλιακή υπέρταση, ο ρυθμός εντερικής έγχυσης διατροφής μπορεί να διατηρηθεί και η ενδοκοιλιακή πίεση μπορεί να επαναμετράται κάθε 6 ώρες.
Όταν η ενδοκοιλιακή πίεση είναι μέτρια υψηλή, επιβραδύνετε τον ρυθμό έγχυσης κατά 50%, πάρτε μια απλή κοιλιακή ακτινογραφία για να αποκλείσετε την εντερική απόφραξη και επαναλάβετε την εξέταση κάθε 6 ώρες. Εάν ο ασθενής συνεχίζει να έχει κοιλιακή διάταση, μπορούν να χρησιμοποιηθούν γαστροδυναμικά φάρμακα ανάλογα με την πάθηση. Εάν η ενδοκοιλιακή πίεση είναι σημαντικά αυξημένη, η έγχυση εντερικής θρέψης θα πρέπει να διακοπεί και στη συνέχεια να πραγματοποιηθεί λεπτομερής γαστρεντερική εξέταση.
Δείκτης 4: Διάρροια.
Υπάρχουν πολλές αιτίες διάρροιας, όπως η νέκρωση του εντερικού βλεννογόνου, η αποβολή περιττωμάτων, η διάβρωση, η μείωση των πεπτικών ενζύμων, η μεσεντερική ισχαιμία, το εντερικό οίδημα και η ανισορροπία της εντερικής χλωρίδας.
Η μέθοδος θεραπείας είναι η επιβράδυνση του ρυθμού σίτισης, η αραίωση της καλλιέργειας θρεπτικών συστατικών ή η προσαρμογή του εντερικού τύπου διατροφής· η εφαρμογή στοχευμένης θεραπείας ανάλογα με την αιτία της διάρροιας ή ανάλογα με την κλίμακα της διάρροιας. Πρέπει να σημειωθεί ότι όταν εμφανίζεται διάρροια σε ασθενείς ΜΕΘ, δεν συνιστάται η διακοπή της χορήγησης συμπληρωμάτων εντερικής διατροφής και θα πρέπει να συνεχιστεί η σίτιση και ταυτόχρονα να εντοπιστεί η αιτία της διάρροιας για να καθοριστεί το κατάλληλο θεραπευτικό σχέδιο.
Ευρετήριο πέντε: υπόλειμμα στομάχου.
Υπάρχουν δύο λόγοι για τα γαστρικά υπολείμματα: νοσογόνοι παράγοντες και θεραπευτικοί παράγοντες.
Παράγοντες της νόσου περιλαμβάνουν την προχωρημένη ηλικία, την παχυσαρκία, τον διαβήτη ή την υπεργλυκαιμία, τον ασθενή που έχει υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση στην κοιλιά κ.λπ.
Οι παράγοντες φαρμακευτικής αγωγής περιλαμβάνουν τη χρήση ηρεμιστικών ή οπιοειδών.
Οι στρατηγικές για την επίλυση των γαστρικών υπολειμμάτων περιλαμβάνουν τη διεξαγωγή ολοκληρωμένης αξιολόγησης του ασθενούς πριν από την εφαρμογή εντερικής διατροφής, τη χρήση φαρμάκων που προάγουν την κινητικότητα του στομάχου ή βελονισμού όταν είναι απαραίτητο και την επιλογή σκευασμάτων που έχουν γρήγορη γαστρική κένωση.
Η δωδεκαδακτυλική και νηστιδική σίτιση χορηγείται όταν υπάρχει υπερβολικό γαστρικό υπόλειμμα· για την αρχική σίτιση επιλέγεται μια μικρή δόση.
Ευρετήριο έξι: παλινδρόμηση/εισρόφηση.
Προκειμένου να αποφευχθεί η εισρόφηση, το ιατρικό προσωπικό θα γυρίζει και θα αναρροφά τις αναπνευστικές εκκρίσεις σε ασθενείς με μειωμένη συνείδηση πριν από τη ρινική σίτιση. Εάν η κατάσταση το επιτρέπει, θα ανασηκώνει το κεφάλι και το στήθος του ασθενούς κατά 30° ή περισσότερο κατά τη ρινική σίτιση και, μετά τη ρινική σίτιση, θα διατηρεί ημι-ξαπλωμένη θέση για μισή ώρα.
Επιπλέον, είναι επίσης πολύ σημαντικό να παρακολουθείται η ανοχή του ασθενούς στην εντερική διατροφή σε καθημερινή βάση και θα πρέπει να αποφεύγεται η εύκολη διακοπή της εντερικής διατροφής.
Ώρα δημοσίευσης: 16 Ιουλίου 2021